Als het afscheid nemen lastig gaat.
Bijvoorbeeld op de opvang of oppas/opa en oma.
Bijna elk kind krijgt er mee te maken. Verlatingsangst, moeite met afscheid nemen. En dit gebeurt ook in verschillende (leeftijd)fases. Zo kan het een tijdje weg zijn en zo duikt het weer op.
Het is vooral een normale en gezonde ontwikkeling bij je kindje en een belangrijke stap in de emotionele ontwikkeling. Maar niet altijd de makkelijkste. Vooral als ouder kan je je behoorlijk machteloos en schuldig voelen, ook dit is heel normaal.
Het eerste moment dat verlatingsangst zichtbaar wordt is tussen de 6 en 9 maanden. Dit komt vaak samen met eenkennigheid.
Het verschil tussen verlatingsangst en eenkennigheid, is dat bij verlatingsangst je kindje angst heeft van jou gescheiden te worden/zonder jou te zijn. En bij eenkennigheid is je kindje gehecht aan 1 of 2 vertrouwede personen, de ouders en een vertrouwde oppas bijv. en vind onbekende mensen vaak spannend.
Je kindje krijgt vanaf een maand of 6 door dat hij en zijn ouder(s) niet een geheel zijn, maar dat hij en jullie aparte mensen zijn. Hiermee krijgt hij het besef dat je dus van hem weg kan gaan en heeft dan de angst dat je niet meer terugkomt. Wij weten natuurlijk wel dat we terugkomen, maar je kindje heeft dat besef nog niet. Dit is een proces wat tijd nodig heeft voor je kindje, om het besef te krijgen dat je terugkomt. En als dit proces geland is merk je vaak dat de verlatingsangst afneemt e/of verdwijnt, voorlopig. Want vaak komt het later weer terug. Het kan ook zijn dat het niet afneemt en je kindje er last van blijft houden, want het kan aanhouden tot je kindje een jaar of 3 is, of soms langer.
Het is vooral belangrijk om het niet te forceren of weg te duwen, het mag er zijn. En nee dat is niet altijd makkelijk. Het is ook goed om te weten dat er geen trucje of methode voor is om het te verhelpen, maar wel om het liefdevol en in verbinding te begeleiden.
Het is vooral belangrijk om tegen je kindje hierover te praten, in korte en behapbare zinnen, zeggen wat er gebeurt, dat je weg gaat en dat je terugkomt, óók tegen je baby. Zo leren ze vertrouwen te krijgen in het proces. Als je kindje al wat ouder is kan je zeggen dat je na “activiteit” X er weer bent om hem op te halen. Het is belangrijk om het afscheid met aandacht te doen, maar ook niet te lang. Hoe langer, hoe moeilijker het vaak wordt en het geeft je kindje ook veel onrust.
Maak er een ritueeltje van, even een klein boekje lezen of even kort spelen, knuffelen en samen even zitten vertrouwd worden me de omgeving, en daarna een knuffel en kus en dan gaan. En vooral, ga ook echt als je zegt dat je gaat, en blijf niet hangen, want dat maakt het verwarrend voor je kindje.
Dit wil niet zeggen dat het zonder tranen gaat, en het een stuk makkelijker gaat dan je hoopt, en dat is oké, maar door een vast ritueel aan te houden en woorden te geven aan wat er gaat gebeuren leert je kindje vertrouwen te krijgen in, dat je echt terugkomt, en zal het met de tijd wél steeds makkelijker gaan. Je moet hier echt in investeren en blijven vertrouwen dat het steeds beter zal gaan, dit voelt je kindje ook namelijk.
Er is een ding wat je echter nooit moet doen, namelijk:
Stel je kindje is al lekker aan het spelen en heeft afleiding, het voelt vertrouwd voor hem, want jij bent er nog. En dan, op dat moment zonder iets te zeggen weggaan, omdat je denkt dat je kindje lekker bezig is en het afscheid hierdoor makkelijker zal gaan. Echter, is dit juist moeilijker want er was geen afscheid, je bent voor je kindje “ineens” verdwenen. Je kindje zal juist veel meer moeite hebben om te aarden en zich over te geven aan de omgeving, en in het ritme van de dag te komen. Dit zal het proces bemoeilijken om vertrouwen te krijgen in het afscheidsproces. Dus neem altijd afscheid, en stel je kindje gerust. Het komt goed, echt!
Reactie plaatsen
Reacties